Oko Tzeentcha - Skaveny kontra Orki

   Jednym z bardzo nielicznych plusów tej sytuacji za oknem (koronawirus grasuje, piszę gdyby jednak ludzkość przetrwała, a Ty drogi czytający – zajrzałeś tu w swojej teraźniejszości a odległej przyszłości piszącego) jest to, że mam czas na malowanie, tworzenie no i granie.

   Tym samym dnia wczorajszego rozegraliśmy ostatni scenariusz z synem, naszej kampanii w Mordheim. 

 

   Na całość składało się 10 scenariuszy, z czego pierwsze pięć losowaliśmy z Katalogu Scenariuszy do Mordheim a pozostałe rozgrywaliśmy w ramach spisanej przez Łukasza Rajkowskiego kampanii pt. Oko Tzeentcha.

  Karol grał Orkami i Goblinami, bo tę bandę miał w pełni wymalowaną. Nie był to wymóg, Młody sam od siebie stwierdził, że grał będzie tylko skończonymi modelami bo tak mu lepiej się gra. Ja wystawiłem Klan Eshin. 

   Oko Tzeentcha przewiduje w poszczególnych scenariuszach zdobywanie tak zwanych Punktów Wiedzy i to właśnie ich ilość na koniec kampanii wyłania zwycięzcę. Scenariusze są bardzo soczysto-krwawo-nieprzewidywalne i to ich plus (scenariusz z trzema wiedźmami, jejciu jeszcze w tym roku tak fajnego scenariusza nie rozgrywaliśmy, na żadnym stole). Natomiast sama kampania spisana była dla trybu multiplayer więc tym samym, grając z Karolem tylko we dwójkę, nie wycisnęliśmy maksymalnie z rozgrywki. Choćby scenariusz 4-ty, w którym gracz z największą ilością Punktów Wiedzy wybiera sobie budynek, stawia go na środku stołu i w nim musi się bronić, a pozostali gracze są atakującymi (multiplayer oczywiście) itd. No i tu zonk, bo Karol mając najwięcej zdobytych punktów, grając wypasionymi orkami, bronił się, przed masą płochliwych szczurków :) Ten scenariusz trwał najkrócej, graliśmy go równo godzinę (5 tur). Więcej czasu zajęło rozłożenie, złożenie i sekwencja po bitwie. Szczuroogr z pięciu testów głupoty zdał tylko raz, a pierwszy rzut na route test i Skavenów nie było. Ostatnie 3 scenariusze to lawina pechowych szczurzych rzutów. Potyczka ostateczna w scenariuszu piątym, u skavenów największym (bo właściwie jedynym) sukcesem w walce była skuteczna walka szczurzego chowańca, który odgryzł śmiertelnie goblinowi stopę. Resztę walk i strzałów to było jak mantra powtarzane: nie trafił, nie trafił, nie trafił. 

 

 

   No i najfajniejsze co mogliśmy sobie wymyślić (za co pewnie zostanę zlinczowany przez fanatycznych wyznawców ścisłych zasad) to to, że rozwijaliśmy bohaterów i stronników bez uwzględniania ograniczeń wynikających z ras (oprócz ruchu). Grałem z 10-cio latkiem i tak samo on, jak i ja, chłop grubo po 40-tce potrzebowaliśmy tego uczucia wypasania herosów. Potęgi i siły, władzy i mocy, ot bohaterów Starego Świata. No i od razu rozwieję wasze wyobrażenia, przy 10 scenariuszach nie wyszło to jakoś kosmicznie, zdarzyły się orki z siła 5 i skaveny z procami z BS5, więcej grzechów nie pamiętam. Na koniec Karol wyrzekł "Będę tęsknił za tą kampanią" i to był dla mnie największa nagroda, jaką mogłem wyciągnąć z tej rozgrywki. 

  Podsumowując. Wygrał mój syn, zdobył 13 Punktów Wiedzy przy czym ja tylko 6. Ratingowo Skaveny skończyły kampanię mając 338 punktów, a Orki i Gobliny „ważyły” 327 punktów ratingu. Dodam na koniec, że dwa ostatnie scenariusze udało mi się nająć Veskita ale zapewne jak już wyczytaliście między wierszami – nie zrobił praktycznie nic sensownego. Po prostu był, gdzieś próbował dojść, powalczyć ale ostatecznie podniósł tylko Skavenom rating i prestiż w gnieździe Podimperium.

  A tak oto graficznie zaznaczał mój syn zdobywane Punkty Wiedzy na każdym etapie Oka Tzeentcha. 

No to zaczynamy robić rozpiski na kampanię krasnoludy kontra krasnoludy. Oj będzie się działo, będzie zabawa.